 Wysłany: Sob 15:24, 15 Mar 2008 Temat postu: Najważniejsze czynniki różnicujące grupę zawodową |
|
| Najważniejsze czynniki różnicujące grupę zawodową / środowisko dziennikarzy w Polsce.
Zatrudnienie: Szacowana ilość dziennikarzy w Polce waha się między 10 a 25 tysiącami osób, w zależności od kryteriów klasyfikacji. Można wyróżnić, i klasyfikować jako dziennikarzy, lub nie: Związanych z mediami etatowo lub na zasadzie współpracy. Posiadających własne firmy, także jednoosobowe (wolni strzelcy). Twórców prasy sublokalnej - samorządowej, utrzymujących się z innych zajęć. Zatrudnionych w różnych firmach jako PR lub Media Relations. Polityków, którzy w rubryce "zawód" wpisują "dziennikarz". Emerytowanych dziennikarzy, ale członków stowarzyszeń dziennikarskich. Redagujących witryny internetowe nie mające swoich papierowych wydań. W Polsce jest wielu ludzi, którzy uważają się za dziennikarzy, ale nie byliby nimi wg przepisów Unii Europejskiej. Stanowisko: Można wyróżnić dziennikarzy informacyjnych i publicystycznych, korespondentów, reportażystów..., i wiązać z tym także pozycję w redakcji. Członkostwo w organizacjach dziennikarskich: W wyniku stanu wojennego i konfiskaty przez władze majątku Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich pojawiły się dwie organizacje, starające się o jego zwrot: Stowarzyszenie Dziennikarzy Polskich (nowozarejestrowane). Stowarzyszenie Dziennikarzy RP (wcześniej SD PRL). Z czasem powstały jeszcze inne organizacje dziennikarskie, jak KSD Katolickie Stowarzyszenie Dziennikarzy, a wśród młodych jest coraz popularniejsza niezależność organizacyjna. Staż pracy: Jak w każdym zawodzie, zwłaszcza tak bliskim polityki, można wyróżnić dwie grupy: Dziennikarzy obciążonych bagażem pracy w poprzednim systemie. Dziennikarzy wychowanych i pracujących tylko w nowym systemie. Miejsce pracy / perspektywy pracy w zawodzie. Pracujący w większych ośrodkach mają większe możliwości wyboru miejsca pracy, nie są więc skazani na odejście z zawodu w przypadku poróżnienia z aktualnym pracodawcą, tak jak ma to miejsce w małych ośrodkach wydawniczych. Wykształcenie: W związku z charakterystyczną otwartością zawodu dziennikarskiego można wyróżnić: Absolwentów szkół dziennikarskich (mniej, niż połowa). Absolwentów innych kierunków, często z dziennikarstwem w ogóle nie związanych. Podejście do zawodu: Prof. Pisarek wyróżnia w latach 90. takie typy dziennikarzy: Bojownicy: W swojej działalności kierują się tylko dobrem swojej sprawy. Widzą świat czarno - biało. Są to głównie ludzie około lat 40., antykomuniści, lub przeciwnie - postkomuniści. Funkcjonują zawodowo tylko wśród ludzi myślących jak oni. Rzemieślnicy: Profesjonaliści, fachowcy, z poczuciem odpowiedzialności. Głównie starsze pokolenie dziennikarzy. Oni reprezentują świadomość etyczną mediów, mimo, że wielu z nich ma polityczne grzeszki na sumieniu z czasów PRL. Diskdżokeje: Za swoje zadanie uważają zabawianie publiczności, czemu podporządkowują informację i komentarz do niej. Są młodzi, pracują w prasie tęczowej, sportowej, a przede wszystkim w komercyjnym radiu. Najlepiej się czują w formach krótkich, najwyżej felietonach. Wyróżnić też można inne typy: Kelnerzy: Zbieracze informacji, które przekazują często w formie takiej, jaką uzyskali na konferencji prasowej, bez własnego komentarza. Mają "swoich" informatorów. Dziennikarze śledczy: Ich prestiż budują procesy sądowe i dotyczące ich publikacje. Często o wyrazistych zapatrywaniach politycznych. |
|
| Wysłany: Sob 15:21, 15 Mar 2008 Temat postu: Syndrom zawodu dziennikarskiego |
|
| Syndrom zawodu dziennikarskiego
Zestaw pięciu cech, które w sumie charakteryzują zawód dziennikarski, i żaden inny. Zawód dziennikarski jest więc: Twórczy. Od początku profesjonalizacji dziennikarstwa (II połowa XIX w.) dziennikarstwo było traktowane jako rodzaj literatury - gorszej, ale literatury. W okresie międzywojennym twórczy charakter został, w przekonaniu społeczeństwa, ograniczony do publicystyki (publicyści, reportażyści, felietoniści, komentatorzy). Po wojnie twórczy charakter polega na tym, że treść dziennika jako całości jest dziełem aktu twórczego: Pomysł. Wybór gatunku dziennikarskiego. Układ graficzny. Wszyscy uczestniczący w procesie przygotowania programu / numeru są w tym rozumieniu twórcami. Otwarty: Spór, czy to dobrze, toczy się od początku istnienia zawodu - od XIX w. Jednak taki zostanie, gdyż wszelkie próby ograniczenia dostępu do tego zawodu dla amatorów kończą się fiaskiem - nie wytrzymują próby życia. W 1974 r. PZPR postanowiła, że w: Redakcjach RSW P-K-R. Radiokomitecie. PAPie. Będą mogły być zatrudniane wykształceniem (i znajomościami). Dla nich zorganizowano specjalne wyłącznie osoby z wyższym wykształceniem, i to najlepiej dziennikarskim. Jednak życie życiem, więc w redakcjach nadal pracowali ludzie ze średnim zaoczne studia dziennikarskie (najpierw trzyletnie, potem magisterskie uzupełniające). Konsekwencje otwartości tego zawodu: Z powodu braku barier w zatrudnianiu amatorów do redakcji trafiają często samorodni geniusze. Ale także nawiedzeni nieudacznicy (słowa Soncza), którzy obniżają prestiż społeczny zawodu. Polityczny. W PRL, w warunkach cenzury i monopolu prasowego, nie było pism zupełnie apolitycznych. Chociaż stopień ich zaangażowania w politykę był bardzo różny (Działkowiec a Trybuna). Jednak była to różnica w stopniu, a nie w opcji. W latach 90. polityczny charakter jest, choć ogólnie mniej widoczny, z wyjątkiem pism oficjalnie przyznają się do reprezentowania jakiejś opcji (Najwyższy Czas, Trybuna, Gazeta Polska). Nawet pisma pozornie apolityczne są polityczne: trudno powiedzieć o apolityczności Gazety Wyborczej. Z twarzą wychodzi tylko Rzeczpospolita. I w PRL, i teraz, polityczny charakter zawodu dziennikarskiego odczytuje się jako: bezpośrednie zaangażowanie wielu dziennikarzy w uprawianie polityki w organach wybieralnych władzy różnych szczebli. Służby publicznej. W latach 80. istniała gwarancja pozytywnego załatwienia sprawy w przypadku opublikowania w prasie. Teraz już tak nie ma, ale prasa / RTV nadal pomagają. Konfliktowy. Jest to immanentna cecha tego zawodu. - każdy dziennikarz, nawet postępujący najbardziej uczciwie, kiedyś na taki konflikt na pewno natrafi. Są dwa rodzaje konfliktów, na jakie narażony jest dziennikarz: Endogenne (wewnętrzne): Rzadko kiedy dowiaduje się o nich opinia publiczna, bo rozgrywają się: W obrębie zespołu redakcyjnego. Na styku: redakcja / właściciel. Źródłem ich są zazwyczaj: Zarobki. Staż pracy dziennikarzy (dobry text napisałeś, ale jesteś młody, więc dostaniesz mniej). Są one dotkliwe dla dziennikarzy, bo często zmuszają do opuszczenia redakcji, a w małych ośrodkach wydawniczych nawet zawodu. Egzogenne (zewnętrzne). Dochodzi do nich na styku: Dziennikarz / redakcja a instytucja / organiazacja. Powodem ich jest najczęściej krytyka prasowa. Ludzie najbardziej lubią krytykę, a krytykowane instytucje - najmniej (kończą często w sądach). |
|